Στις 27 Οκτωβρίου γιορτάζουμε τη Γιορτή της Σημαίας, το ιερό σύμβολο της πατρίδας μας. Η ελληνική σημαία, με το γαλάζιο, το λευκό και το Σταυρό, συμβολίζει τον ουρανό, τη θάλασσα, την καθαρότητα, την ελευθερία και την ειρήνη, την πίστη στο θεό και την ελπίδα. Είναι το σύμβολο που ενώνει όλους τους Έλληνες, απανταχού της γης. Βλέποντάς την να κυματίζει, θυμόμαστε τις θυσίες και τους αγώνες όσων πολέμησαν, για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι. Θυμόμαστε τα λόγια, τα όνειρα και την πίστη εκείνων που κράτησαν ψηλά τη σημαία μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας. Η γιορτή της σημαίας, μία μέρα πριν από την επέτειο του «Όχι», μας υπενθυμίζει πως η ελευθερία και η αξιοπρέπεια χρειάζονται αγάπη, σεβασμό και ενότητα. Ας στεκόμαστε πάντα με υπερηφάνεια μπροστά στη σημαία μας, τιμώντας το παρελθόν και ελπίζοντας σε ένα ειρηνικό και φωτεινό μέλλον για την πατρίδα μας. Μέσα σε αυτό το πνεύμα η σκέψη μας πήγε σε μία σπάνια και ηρωική μορφή που με τη στάση της κράτησε ψηλά την ελληνική ψυχή.
Στη συνέχεια περάσαμε στην κυρίως εορτή για την 28η Οκτωβρίου 1940, την οποία επιμελήθηκε η φιλόλογος του Σχολείου κα Δάφνη Γιόφκου και στην οποία πρωταγωνίστησαν οι εκπαιδευόμενοι αναλαμβάνοντας την παρουσίαση, τις απαγγελίες, τα τραγούδια και την αναφορά στο ιστορικό της ημέρας. Ήταν μια μία σεμνή, βιωματική όσο και εστιασμένη στα σπουδαία γεγονότα του Έπους του 40' εκδήλωση, όπως ταιριάζει στους ανθρώπους ενός Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας.
Ο λόγος για την Κυρά της Ρω, τη Δέσποινα Αχλαδιώτη. Μόνη της στο μικρό νησί, κοντά στο Καστελλόριζο, ύψωνε κάθε μέρα την ελληνική σημαία για περίπου 40 χρόνια, μέχρι το θάνατό της το 1982, για να θυμίζει πως η Ελλάδα ζει και αναπνέει ακόμη και στα πιο απομονωμένα σημεία της. Η Κυρά της Ρω δεν πολέμησε με όπλα, αλλά με πίστη και καρδιά. Όπως οι ήρωες του ’40, έτσι κι εκείνη φύλαξε την ελευθερία με θάρρος και αγάπη. Η σημαία της, που κυμάτιζε κάθε πρωί στον άνεμο, ήταν μια σιωπηλή υπόσχεση: ότι η Ελλάδα δε θα πάψει ποτέ να σηκώνει το κεφάλι ψηλά.
Ο Διευθυντής του Σχολείου έκλεισε τη βραδιά εστιάζοντας στο ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, όπως αποδείκνυαν οι εικόνες των Ελλήνων φαντάρων που αναχωρούσαν για το Μέτωπο με ένα φωτεινό πρόσωπο και ένα διάπλατο χαμόγελο στα χείλη, την ώρα που αποχαιρετούσαν γονείς, αδέρφια, συζύγους, παιδιά γνωρίζοντας ότι πήγαιναν σε μία άνιση και σκληρή μάχη σε ένα αφιλόξενο, ορεινό και χιονισμένο σκηνικό, αλλά η πίστη στα όσια και τα ιερά της φυλής και της πατρίδας τους έκανε να αψηφούν τον κίνδυνο και να μπαίνουν στη μάχη με πίστη, καμάρι και αυταπάρνηση.
Ας κρατήσουμε ζωντανό αυτό το παράδειγμα. Ας θυμόμαστε πάντα πως η ελευθερία, η ειρήνη και η αξιοπρέπεια χρειάζονται ανθρώπους που πιστεύουν, που επιμένουν και που αγαπούν τον τόπο τους με την καρδιά τους και είναι έτοιμοι να το αποδείξουν με έργα κάθε στιγμή.
